«Το να ερωτεύεσαι κάτι έξω από σένα, ξεχνώντας τον εαυτό σου, σημαίνει ότι χάνεσαι στις δαιδαλώδεις διαδρομές ενός κόσμου που εξαρτάται... σημαίνει ότι λησμονείς ότι είσαι ο μοναδικός δημιουργός της προσωπικής σου πραγματικότητας...
Δεν υπάρχει ένας κόσμος έξω από εμάς - ισχυρίστηκε ξανά - Όλα αυτά που συναντάμε, που βλέπουμε, όλα αυτά που αγγίζουμε, αντανακλούν εμάς. Οι άλλοι, τα γεγονότα, οι περιστάσεις της ζωής ενός ανθρώπου αποκαλύπτουν την κατάστασή του». Το να κατηγορείς τον κόσμο, να διαμαρτύρεσαι, να δικαιολογείσαι, να κρύβεσαι, είναι εκδηλώσεις μιας κακορίζικης ανθρωπότητας, συμπτώματα που αποκαλύπτουν την εξάρτηση, την απουσία της ‘πραγματικής’ θέλησης.
«Όπως ο Αδάμ, έτσι και ο Νάρκισσος δαγκώνει το μήλο!» - είπε, αιφνιδιάζοντάς με. Μοχθούσα να τον ακολουθήσω καθώς δρασκέλιζε με ένα μόνο βήμα ολόκληρες αβύσσους, χρόνου και απόστασης, μεταξύ μακρινών κόσμων, παραλληλίζοντας την ιστορία της Γένεσης, τεσσάρων χιλιάδων ετών, με έναν από τους αρχαιότερους μύθους της κλασσικής Ελλάδας. «Κι εκείνος, όπως ο Αδάμ, πίστεψε στην ύπαρξη του εξωτερικού κόσμου».
Το μήνυμα, αμφοτέρων των παραδόσεων, όσο κι αν απέχουν πολιτισμικά, είναι το ίδιο: εάν πιστέψεις ότι ο κόσμος βρίσκεται έξω από τον εαυτό σου τότε γίνεσαι θύμα αυτής της σκέψης και σε καταπίνει.
Elio D’ Anna ‘’Η Σχολή των Θεών’’